PRZEPRASZAN

Przykro mi, ale rozdział nie pojawi się w ciągu następnych 2 tygodni. Pojechałam gdzieś gdzie ciężko o zasięg, więc nie mam jak pisać, a do tego mam tylko telefon, więc ciężko mi pisać. Przepraszam. Obiecuję, że jak wrócę postaram się napisać długi rozdział albo dodam 2 :)

Rozdział 54

Nie wiedziałam co się dzieję, a moja głowa normalnie pękała z bólu. Otworzyłam oczy, ale zaraz je zamknęłam. Światło w pomieszczeniu nie było korzystne dla sytuacji w jakiej się teraz znajdowałam. Zamrugałam kilka razy, aby przyzwyczaić się do światła, a następnie rozejrzałam się po pokoju.  Byłam w sypialni w domu Harry'ego. Co się wcześniej działo? Pojechałam z Harrym do restauracji, a później do KFC i... właśnie. Pamiętam, że była bójka, a później pustka.

Spojrzałam na drzwi, które właśnie się otworzyły, a do pokoju wszedł Harry. Kiedy zobaczył, że nie śpię od razu do mnie podszedł.

- Veronica, jak się czujesz? - zapytał zmartwiony klękając przy łóżku.

- Głowa mnie boli. - powiedziałam cichym i bardzo ochrypniętym głosem.

- Zaraz ci coś przyniosę. - powiedział i wstał pospiesznie, uderzając się przy tym w nogę. Zaśmiałam się cicho, a Harry wybiegł z pokoju, wracając po chwili z tabletką i butelką wody. Podał mi je.

- Dziękuję. - Powiedziałam i wzięłam tabletkę.

- Przepraszam cię za tamto. Wiem, że to przeze mnie zemdlałaś. Ja naprawdę nie chciałem, żeby coś ci się stało. Wybacz mi. - mówił spanikowanym głosem.

- Już jest okey, ale połóż się obok mnie. - od razu wykonał moje polecenie, a ja położyłam głowę na jego torsie. Harry mnie objął ramieniem. Cieszę się, że go mam, ale czasem naprawdę przegina z bycie twardym gościem. To jest męczące, ale za to kiedy jesteśmy sami jest po prostu bosko. Kocham go z jego zaletami i wadami. Przecież każdy ma wady, więc jakby miało się wybierać faceta idealnego to nie dziękuję, ale nie chcę zostać starą panną z siedmioma rudymi kotami... A poza tym chcę mieć dzieci, które wychowam na wspaniałych ludzi. Bardzo chciałabym powiedzieć, że Harry będzie cudownym ojcem moich dzieci, ale nie wiem co będzie jutro, a co dopiero za kilka lat. Mogę mieć straszny wypadek, w którym umrę na miejscu na przykład.

- Kocham cię. - usłyszałam po chwili jego ochrypnięty głos, a w moim brzuchu obudziło się stado motyli. Kocham kiedy to mówi, a często tego mówi, więc muszę się delektować tymi słowami.

- Ja ciebie też. - szepnęłam i jeszcze bardziej wtuliłam się w jego tors. Mogłabym tak leżeć wieczność. Nie ważne gdzie i kiedy. Ważne, że z Harrym.

Harry objął mnie ramieniem i cmoknął w czubek głowy, następnie zaczął bawić moimi włosami. Przez moje ciało zaczęły przechodzić przyjemne dreszcze. Można powiedzieć, że kocham wręcz kiedy ktoś bawi się moimi włosami, a Harry robi to idealnie. przynajmniej dla mnie. Może zostać profesjonalnym głaskaczem włosów. Ale tylko dla mnie. Nikomu innemu go nie oddam.
- Ale masz dla mnie coś do jedzenia, prawda? - zapytałam po chwili. Nie mam zamiaru głodować po tym jak zemdlałam. A jest mi winien romantyczną albo trochę mnie romantyczną kolacje w KFC albo pizzerii.
- Jeśli chcesz to możemy zamówić pizzę. - powiedział, a ja energicznie pokiwałam głową. Miałam szeroki uśmiech na twarzy, więc pewnie wyglądałam jak mała dziewczynka.

***

Pół godziny później przyjechała moja wymarzona pizza. Kazałam Harry'emu zamówić mega, bo jestem bardzo głodna i czuję, że mogłabym zjeść konia z kopytami. Leżałam w pokoju na łóżku, a po chwili do pokoju wszedł chłopak z wielkim pudełkiem pizzy. Na mojej twarzy od razu pojawił się szczery i szeroki uśmiech. Chłopak usiadł obok mnie i otworzył pudełko. Do moich nozdrzy niemal od razu doszedł cudowny zapach pizzy.

- Smacznego. - powiedział cicho Harry, a widząc moje zapełnione pizzą usta zaśmiał się. Nie moja wina, że jestem głodna. To przez Harry'ego, bo nie dał mi od razu czegoś zjeść. 

- Harry? - Odezwałam się po tym jak zjadłam trzy kawałki pizzy. 

- Hm? - podniósł na mnie wzrok.

- Zastanawiałeś się kiedyś czy nie zobaczyć się z swoją rodziną? - zapytałam niepewnie. Nie wiem czemu bałam się tej rozmowy. Bałam się w ogóle o to zapytać! Wiem, że rodzina to dla niego bardzo trudny temat. Moja rodzina też nie należy do szczęśliwych, ale u niego to całkiem inna sprawa, mimo, że ja też nie miałam wesoło i nie lubię rozmawiać o rodzicach. 

Widziałam jak Harry wzdycha i spuszcza głowę. Mój strach wzrósł, bo wiedziałam, że zaraz coś mi odpowie. Podniósł głowę i spojrzał na mnie. W jego oczach mogłam dostrzec ból, strach i niepewność. To nie były emocje jakich się spodziewałam i chyba wolałabym, żeby była to na przykład złość.

- Myślę praktycznie cały czas. - Powiedział ledwo słyszalnym głosem, ale tak, żebym mogła usłyszeć. - Tęsknię za nimi, ale boję się wrócić. - Mówił dalej. Chciałam, żeby mógł  zobaczył swoją mamę i siostrę. W tej chwili nie marzę o niczym innym. Chcę, żeby był znów szczęśliwy, wtedy ja też będę szczęśliwa. 

- Ale czego się boisz? Przecież oni cię kochają. - Powiedziałam chcąc, żeby pojechał do rodziny.

- Nie widziałaś ich twarzy. Patrzyły na mnie jak na jakiegoś mordercę, który zabił całą wioskę. Były się mnie. - Powiedział rozpaczliwie. Wiedziałam, że ciężko mu o tym mówić i wiedziałam, że bardzo cierpi. Dałabym wszystko, aby być na jego miejscu. Nie chcę, żeby cierpiał, a ja już się przyzwyczaiłam, więc jedno cierpienie w tą czy w tą bez różnicy... tak myślę.
- Wiem, że oni cię kochają. - powiedziałam łapiąc go pocieszająco za rękę. - Tak samo jak ja kocham ciebie. Wiem też, że tęsknią za tobą tak samo jak ty za nimi. Mam nadzieję, że kiedyś to zrozumiesz i spróbujesz się z nimi skontaktować. Jeśli będziesz chciał pójdę z tobą, ale to zależy od ciebie. Ja mogę ci tylko w tym pomóc. - powiedziałam te słowa, a Harry tylko na mnie popatrzył, wstał i wyszedł. Westchnęłam tylko. Nie jest najgorzej z jego reakcją. Myślałam, że będzie na mnie wrzeszczał, a tak naprawdę to nie odezwał się słowem i wyszedł.
Odgarnęłam swoje długie ciemne włosy z twarzy i wstałam. Skierowałam się do Harry'ego, ale w ostatnim momencie stwierdziłam, że zostawię go samego póki nie będzie chciał ze mną rozmawiać. Spuściłam głowę tak, że włosy na chwilę zasłoniły mi drogę i skierowałam się do kuchni. Nastawiłam czajnik i zaczęłam robić herbatę. Niedługo się od niej uzależnię, ale to nic. Kiedy zalałam sobie torebkę herbaty, po pomieszczeniu rozniósł się zapach brzoskwini z ananasem. To chyba moja ulubiona. Posłodziłam sobie herbatę i wróciłam do salonu. Włączyłam sobie film, ale nie mogłam w ogóle się na nim skupić. Cały czas myślałam o Harrym i jego rodzinie. Nie mogę tego tak zostawić. Muszę coś wymyślić, ale nie wiem co. Położyłam się na plecach i zaczęłam patrzeć się w sufit.
Ciekawe co by teraz było gdyby mama żyła. Czy w ogóle spotkałabym Harry'ego? Czy zakochałabym się w Harrym po uszy? Czasem się zastanawiam... Gdyby żyła mama moje życie... z jednej strony nie byłabym służącą ojca, tak jak i workiem treningowym, ale z drugiej strony nie spotkałabym Harry'ego, a moje życie byłoby nudne, nic by się w nim nie działo, a tak to mam trochę adrenaliny. Może zbyt dużo, ale przynajmniej jest.
Rozmyślając o moim życiu, zasnęłam.

czytasz=komentarz

Każdy komentarz to dodatkowa motywacja :D

Rozdział 53

- Wyjdą stąd, ale tylko jeśli ty pójdziesz ze mną. Inaczej nie wyjdę. - powiedział stanowczym głosem.
- Harry, proszę cię, wyjdź z tego domu. - powiedziałam równie stanowczym tonem.
- Z tobą wyjdę. - powiedział z lekkim uśmiechem. Ja natomiast zaczęłam się trochę bać. Mam z nim iść?

- Nie idź z nim Veronica. - usłyszałam spanikowany głos Nialla. A co jeśli Harry znów coś mu zrobi? Przecież to całkiem możliwe.
- Zamknij się. - warknął w stronę Nialla.
- Jeśli z tobą pójdę. - mój głos łamał się nieubłagalnie. - Zostawisz Nialla w spokoju? - zapytałam po chwili, patrząc na Harrolda. Kiwnął lekko głową. Jego wyraz twarzy był poważny. Wzięłam głęboki wdech i wydech. Ubrałam buty.
- Co ty robisz? Nie idź z nim! - głos Nialla był spanikowany, ale musiałam z nim iść, żeby zostawił chłopaka w spokoju. Spojrzałam na niego ostatni raz mówiąc nieme "Przepraszam" i wyszłam z Harrym, na którego twarzy pojawił się zwycięski uśmiech. Wsiadłam do jego samochodu. Nie wiem czego on ode mnie oczekuję, więc najlepiej nie będę się odzywać. Oparłam głowę i czekałam na rozwój wydarzeń. Harry wsiadł z drugiej strony i odpalił samochód. Nie wiem gdzie jedziemy, ale to na pewno nie jest droga do jego domu. Mimo mojej nie wiedzy się nie odzywałam. Gdybym się odezwała, mój głos z pewnością nie brzmiałby naturalnie, a wtedy zdradziłabym mój stan emocjonalny.
- Wiem, że byłaś w poniedziałek na walce. - zaczął. Świetny początek Styles. Naprawdę. - Przepraszam, że cię okłamałem, ale nie chciałem cię martwić. - prychnęłam na jego słowa. Nie chciał mnie martwić? Dobre sobie. - I wiem, że widziałaś mnie z Ashley. - oj widziałam. - Ale to naprawdę nie tak jak wyglądało. - powiedział poważnym tonem dalej.
- A jak Harry?! Całowaliście się! Widziałam to i żałuję, że zgodziłam się być twoją dziewczyną. - syknęłam. O dziwo mój głos się nie łamał, tylko był pełen nienawiści. Harry zatrzymał samochód na jakimś bezludziu. Wyłączył silnik, a po chwili spojrzał na mnie.
- Nie było tak jak mówisz. Byłem tam z Louisem, a ty akurat widziałaś ten moment kiedy ta dziewczyna podbiegła do mnie i zaczęła mnie całować. Od razu ją odepchnąłem, przysięgam. Nie mógłbym ci tego zrobić. Kocham cię, a widząc twoje łzy spowodowane przeze mnie, mam ochotę się zabić, że do tego dopuściłem. Chcę cię chronić, a nie ranić. Wiem, że nie zawsze mi się to udaję, ale nie jestem pierdolonym ideałem na jakiego zasługujesz. - byłam w szoku. On mówił prawdę. Przynajmniej tak myślę. Może osądziłam go zbyt pochopnie? Może on rzeczywiście mnie kocha? Jestem idiotką. Czemu ja zawsze muszę się tak zachować. Spuściłam głowę. Nie mogłam teraz patrzeć w jego oczy.
- Przepraszam. - powiedziałam cichym, prawie niesłyszalnym głosem.
- Nie przepraszaj. Miałaś powody do zazdrości. - powiedział z głupim uśmiechem.
- Nie byłam zazdrosna! - ja? I zazdrość? Nie.
- Ależ byłaś. - dalej miał ten swój uśmieszek na twarzy. Jak ja go nienawidzę.
- Chcesz się teraz kłócić? - zapytałam poważnie i spojrzałam na niego.
- Nie martw się. Veronica zazdrośnica jest nawet seksowna i pociągająca. - powiedział jeżdżąc dłonią po mojej linii szczęki.

- Nie byłam zazdrosna! - krzyknęłam jeszcze raz. Harry się zaśmiał. - To co? Seks na zgodę? - zapytałam "pełna entuzjazmu". Chłopak od razu się ożywił.
- Seks? Z miłą chęcią. - powiedział pełen szczęście. Biedny, nie wie, że to tylko sarkazm.
- Chyba śnisz. - powiedziałam poważnie i parsknęłam śmiechem.

***

Pogodziłam się z Harrym i mam nadzieję, że do następnej kłótni nie dojdzie szybko. Wyczerpałam limit łez na co najmniej rok. 

Chłopak zabrał mnie do restauracji na kolacje, choć stanowczo mówiłam, że nie chce nigdzie iść i że jadłam już kolacje. No, ale jemu nie przemówisz do rozsądku, więc ostatecznie zgodziłam się na jego propozycje i poszliśmy do restauracji. Wystrój restauracji w ogóle nie pasował do moich zwykłych jeansów i bluzy i do Harry'ego zwykłej, czarnej koszulki. Kiedy weszłam od razu rzuciły mi się w oczy kryształowe żyrandole i mężczyźni ubrani w pewnie drogie garnitury, kobiety wystrojone w wieczorowe suknie. Zdecydowanie tu nie pasowaliśmy, ale uparł się akurat na tą, a ja nie miałam nic do gadania. Znowu.
Wszyscy na nas patrzyli i prawie wszyscy patrzyli ze strachem na  Harry'ego. Pewnie niektórzy nie są stąd i się nie orientują kim on jest. Ja się orientuję i się nie boję. Jestem jedną z kilku osób, które go tak naprawdę znają. i jedyną, w której się zakochał i nigdy nie uderzył. Czuję się wyjątkowa.
Usiedliśmy przy jednym ze stolików i przyszedł kelner z menu.
- Co zamawiasz? - zapytał Harry i spojrzał na mnie z nad karty menu.

- Harry, tu jest strasznie drogo. Nie możemy iść do KFC? - zapytałam z nadzieją. O wiele bardziej wolałam jedzenie z KFC niż mega drogiej restauracji.

- Na pewno nic sobie tu nie wybierzesz? - zapytał, a ja tylko kiwnęłam głową. - Dobrze, ale następnym razem ja ustalam gdzie idziemy. - powiedział stanowczo, a ja uśmiechnęłam się szeroko, przytulając go później. Wyszliśmy z budynku, a Harold od razu skierował się do mojej ulubionej jadłodajni. Musiałam napisać jeszcze tylko do Nialla, bo biedny pewnie wyrywa sobie włosy z głowy. Wyjęłam szybko telefon i napisałam.

"Nic mi nie jest. Harry mi wszystko wytłumaczył i przepraszam za niego. Jakoś ci wynagrodzę złamany nos, kilka żeber i wstrząs mózgu ;* "

Wiem, że nie ma złamanych żeber, ale z jego głowa na pewno coś jest nie tak. Bez Harry'egp bójki było coś nie tak, ale to można pominąć.

"Jest dobrze. Uważaj na siebie ;) "

Uśmiechnęłam się tylko i schowałam do kieszeni mój telefon. Spojrzałam przed siebie. Harry akurat parkował pod KFC. Uśmiechnęłam się lekko. Mimo, że niedawno jadłam to byłam trochę głodna i miałam nadzieję, że zamówi dużo niezdrowego jedzenie, na które właśnie w tej chwili miałam ochotę. Wysiadłam z samochodu i od razu popędziłam z Harrym do środka. Niestety kiedy odwróciłam głowę wpadłam na jakiegoś chłopaka, który stał w kolejce.
- Uważaj może trochę, co? - warknął w moją stronę. Spojrzałam na niego z lekkim przerażeniem.
- Ja... ja przepraszam. - jąkałam się. Ja rozumiem, że na niego wpadłam, ale to nie znaczy, że ktoś ma być dla mnie, aż tak niemiły.
- Może grzeczniej, koleś. - usłyszałam wściekły głos Harry'ego za sobą. Wszyscy w pomieszczeniu ucichli, a ja nie wiedziałam co robić. Miałam nadzieję, że chłopak chce trochę pożyć i nie odpowie na to. Jednak chłopak miał chyba inne plany i zaśmiał się kpiącą.
- Bo co mi zrobisz? Mam prawo odzywać się jak chcę i kiedy chcę, a jak ci to tak przeszkadza to wypierdalaj stąd. - szybko spojrzałam na Harry'ego. Był wściekły, a ja spanikowałam. Przecież on zaraz się zacznie bić z tym chłopakiem. Harry'ego pięść zderzyła się twarzą blondyna, który chce stracić życie. Widziałam krew, a później... mroczki w oczach i ciemność.

czytasz=komentarz
Każdy komentarz to dodatkowa motywacja :D

Rozdział 52

OCZAMI HARRY'EGO

Nie rozumiem jej. Co ja takiego zrobiłem, że nie chce mnie widzieć? I jeszcze to, że jej nie kocham. Ja ją przecież kurwa kocham. Nie mógłbym jej zranić. Czy ona tego nie widzi? Muszę się dowiedzieć o co chodzi. Może ktoś jej coś powiedział z mojej przeszłości. Ale przecież ona wie już większość, więc nie wiem o co może jej chodzi. Okey. Raz ją okłamał, ale to tylko po to, żeby się nie martwiła. Muszę się koniecznie dowiedzieć o co chodzi. Nie przeżyję bez niej. 

Kiedy zorientowałem się, że dalej jestem w damskim kiblu szkolny, szybko wyszedłem z niego i skierowałem się do wyjścia. Postanowiłem dać jej trochę czasu i sobie. Ona musiała pomyśleć (tak myślę), a ja czegoś się dowiedzieć. Przecież nie mogła tak z byle czego tego stwierdzić. Zastanawiam się też gdzie ona była w nocy? Przecież musiała do kogoś przyjść, no bo chyba nie spała na ulicy. Szybko wyjąłem telefon.
- Halo? - usłyszałem głos po drugiej stronie. On musiał coś wiedzieć. Jak nie on to kto?
- Musimy pogadać. Będę za 20 minut. - powiedziałem i się rozłączyłem. 

***

- Louis! - wydarłem się kiedy wszedłem bez pukania do jego mieszkania. On był ze mną tego wieczoru, więc Veronica może mu powiedziała. Nie odzywał się. Szybkim tempem wszedłem w głąb jego mieszkania. Jak zwykle wszędzie był bałagan. To miejsce można porównać z burdelem. Louis jest moim przyjacielem, ale niedługo przestanę do niego przychodzić. Wszędzie są porozwalane jego ciuchy, brudne naczynia, a nawet można znaleźć zużytą prezerwatywę. - LOUIS! - wydarłem się jeszcze głośniej kiedy nie zauważyłem go w salonie. Na jego nieszczęście usłyszałem śmiechy. Nie śmiech, ale dwa. Z kim on kurwa jest?! Skierowałem się w kierunku sypialni skąd dochodziły odgłosy. Znów bez pukania wszedłem. No tak. Caroline.
- Puka się. - wysyczał kiedy przerwałem im cudowne spotkanie.
- Odpowiada się. - warknąłem. - Gadaj co wiesz. Gadałeś z Veronic'ą przed walką. Co jej powiedziałeś. - zażądałem. Musiałem jak najszybciej się dowiedzieć. Bo jak mam jej coś wyjaśnić skoro nawet nie wiem co mam wyjaśniać!

- W sumie to o niczym. Zapytała gdzie idziemy to jej odpowiedziałem. - powiedział obojętnie wzruszając ramionami. Spojrzałem na niego jak sparaliżowany. Powiedział, że mam walkę?!

- I to nazywasz niczym?! Powiedziałem jej, że idę na mecz, a nie, że mam walkę. Louis, co ty zrobiłeś?! Ona teraz się do mnie nie odzywa! - krzyczałem na niego. Usiadłem na skraju łóżka i oparłem głowę o dłonie. 

- Ale przecież nie obraziłaby się na ciebie tak, gdybyś ją tylko okłamał. - odezwała się Caroline. W sumie racja.

- Czy jest możliwość, że widziała cię z Ashley? - zapytał Louis.

- O nie. - tylko tyle udało mi się wypowiedzieć i wyszedłem z jego mieszkania. Musiałem jej wszystko wytłumaczyć. Pewnie widziała tylko część co się tam działo.

OCZAMI VERONICA'I

Na żadnej lekcji nie mogłam się skupić. Cały czas myślałam o Harrym. Powinnam go nienawidzić, czuć odrazę do niego, ale nie potrafię. Przez ten cały czas myślę o tym jak bardzo go kocham i jak bardzo to boli, że mnie oszukiwał. Mogłam się w nim nie zakochiwać i odejść od razu kiedy była okazja. Ale nie. Ja musiałam spędzać z nim tyle czasu.

Do moich uszu doszedł dźwięk dzwonka szkolnego. Nie myśląc dużo, wzięłam swoje rzeczy i szybkim krokiem wyszłam ze szkoły. Czułam jak wzrok wszystkich wypala dziurę w moim ciele. Chciałam stamtąd uciec i już nie wracać, ale musiałam tu chodzić. Przynajmniej jeszcze pół roku. Na szczęście na razie pomaga mi Niall , który po mnie przyjechał do szkoły. Jestem mu wdzięczna, że się mną zajmuję. Wiem, że mogę mu ufać. W końcu to on jest ten bez tatuaży. Cichy śmiech wydobył się z moich ust. Pamiętam jak Harry to kiedyś powiedział. W sumie miał racje. Wybrałam Nialla, bo wydawał się z wyglądu najbardziej przyjazny.

- Wezmę tylko swoje rzeczy i pójdę do Caroline. - powiedziałam kiedy wchodziliśmy już do jego domu.

- Jak chcesz możesz zostać tu ile chcesz. - powiedział szybko. Uśmiechnęłam się tylko i weszłam do środka.

- Nie chcę nadużywać twojej gościnności. - powiedziałam i chciałam iść po moje rzeczy, ale Niall mnie zatrzymał.

- To chociaż zostań jeszcze chwilę. Na piwo. - uśmiechnął się szeroko.

- Z chęcią zostanę z tobą na herbacie. - powiedziałam i oboje się zaśmialiśmy. Poszłam do kuchni i zaczęłam robić herbatę mi i Niallowi. 

***

Dalej siedzę i Nialla i chyba mi się nie spieszy, żeby stąd wychodzić. Niall to super chłopak i fajnie mi się z nim gada. Niestety naszą jakże cudowną pogawędkę przerwało walenie w drzwi. Ze strachem spojrzałam na Nialla, który chyba też nie wiedział zbytnio o co chodzi. Podniósł się z kanapy i ruszył w stronę drzwi. Ja natomiast stwierdziłam, że lepiej i bezpieczniej będzie jeśli zostanę tutaj.

- Gdzie ona jest?! - Nie, nie, nie. Tylko nie on. Przecież jak on mnie zobaczy to będzie trzeba szykować dla Nialla trumnę.
- Uspokój się może najpierw, co?! Nic ci nie powiem. - Proszę cię Niall. W moich oczach zaczęły pojawiać się pierwsze łzy. Co jeśli Harry zrobi coś Niallowi? Nie chcę tego.
- Niall. Zadałem pytanie i masz mi odpowiedzieć! - był zdenerwowany. Nawet bardzo, a ja coraz bardziej się boję.
- A ja ci już odpowiedziałem. Nic ci nie powiem i lepiej, żebyś stąd poszedł, bo... - uderzył go. Uderzył Nialla. Harry uderzył Nialla. Szybko wstałam i skierowałam się do drzwi. Zawahałam się na moment. Co jeśli mnie też uderzy? Przecież mnie nie kocha. Co mu szkodzi. Ale życie Nialla jest ważniejsze niż jakiś siniak. Szybko wyszłam z salonu i spojrzałam na można by powiedzieć bijących się chłopaków, ale Harry zdecydowanie wygrywał.
- Przestań! - krzyknęłam tak głośno jak tylko mogłam. Pięść Harry'ego zatrzymałam się centymetr od twarzy biednego Nialla. Chłopak miał rozcięty łuk brwiowy, wargę i zapewne złamany nos, z którego sączyła się krew. Za to Harry dostał chyba tylko jeden cios i miał zaczerwieniony lewy policzek i rozciętą wargę.

Przeszywające spojrzenie Harry'ego zmierzyło mnie wzrokiem na co się wzdrygnęłam. Czego on ode mnie chcę? Spojrzałam w jego oczy. Musi być dobrym aktorem. Jedyne co widzę to smutek, ból i strach. Szybko odwróciłam wzrok. Nie miałam zamiaru na niego patrzeć. Przeniosłam wzrok na Niall, który trzymał się ściany, żeby nie stracić równowagi. Mimo to patrzył na mnie ze strachem. Posłałam mu lekki uśmiech, żeby choć trochę się uspokoił.
- Veronica. - wyszeptał prawie niesłyszanym głosem. Spojrzałam na niego. Może on jednak nie udaje? Może rzeczywiście mnie kocha, a ja nie potrzebnie się uniosłam? Nie! O czym ty myślisz? Okłamał cię, oszukiwał od dłuższego czasu.
- Harry. Proszę cię, abyś opuścił ten dom. Tak będzie najlepiej. - powiedziałam łamiącym się głosem. Mimo, że chciałam się do niego przytulić, pocałować go... bolała mnie jego obecność.
- Veronica proszę cię. Wysłuchaj mnie. - powiedział również łamiącym się głosem.

- Nie. - powiedziałam stanowczym głosem. - Już dość namieszałeś w moim życiu. - dodałam po chwili. Przez ten cały czas próbowałam opanować emocje, ale teraz chyba już nie dam rady. Z moich oczy wypłynęły łzy. Starłam je i znów spojrzałam w jego oczy. Nie wiem czy mam zwidy, ale w jego oczach również pojawiły się łzy.
- Wyjdą stąd, ale tylko jeśli ty pójdziesz ze mną. Inaczej nie wyjdę. - powiedział stanowczym głosem.

czytasz=komentarz
Każdy komentarz to dodatkowa motywacja :D

Rozdział 51

OCZAMI VERONICA'I

Otworzyłam lekko powieki i zorientowałam się, że jest już jasno. Zaraz. Jasno?! Spóźnię się do szkoły! Jeśli jeszcze tego nie zrobiłam. Szybko zerwałam się podchodząc do szafy. Czemu nie ma w niej moich ciuchów? Rozejrzałam się po pokoju. Czemu nie jestem u siebie?! Ugh.. Jestem u Nialla. A czemu? Harry całował się z inną dziewczyną. Po co ja sobie przypominałam? Wzięłam kilka, a raczej kilkadziesiąt głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Trochę pomogło. Wyciągnęłam jakieś ciuchy z torby i poszłam do łazienki, którą pokazał mi wcześniej.

***

Niall nie chciał mnie puścić bez śniadania, więc musiałam jeszcze chwilę zostać. Jak się okazało, obudziłam się przed budzikiem, mimo, że miałam wyłączony telefon. Dzięki Bogu sama wstałam, bo nie chciałam się spóźnić, a teraz mam jeszcze trochę czasu w nadmiarze.

- Powiesz mi co się stało wczoraj? - zapytał grzebiąc w lodówce, chociaż był już po śniadaniu. Kiedy usłyszałam to pytanie spuściłam głowę i westchnęłam.

- Harry całował się wczoraj z inną dziewczyną, a do tego mnie okłamał, bo mówił, że idzie na mecz z kolegami, a miał walkę, więc myślę, że to trwało dłużej. - powiedziałam czując, jak moje oczy zaczynają być coraz bardziej mokre.

- Skąd wiedziałaś, że cię okłamał? - zapytał zdziwiony chłopak.

- Kobieca intuicja. - powiedziałam słodkim głośnikiem. - I Louis się wyglądał później jak go o to zapytałam. - jedyna odpowiedź na to, to skinięcie głową. Zaczęłam kontynuować jedzenie moich płatek, a Niall zaczął sobie robić dwie ogromne kanapki. On to wszystko zje? Współczuję jego rodzinie kiedy go utrzymywała. Chyba zbankrutowali na jego jedzenie. Właściwie to on utrzymuje kontakty z rodziną? Może tak jak Harry nie widział się z nimi? Harry dużo zbyt dużo przeżył w swoim życiu. Znowu o nim myślę! Zamknij się ty tam w głowie. Mam o nim nie myśleć. Zdradził mnie, oszukiwał mnie przez ten cały czas, nie chce o nim myśleć... nie mogę... nie chcę. Kogo ja oszukuję? I tak będę o nim myśleć. Po co ja się w nim zakochiwałam. Nienawidzę siebie za to. Za to i jeszcze za to, że tak długo zostałam z ojcem pod jednym dachem. Jak się teraz nad tym zastanawiam to nie wiem jak ja tam tak długo wytrzymałam.



***

Niall był tak miły, że podwiózł mnie do szkoły. Na szczęście, bo nie uśmiechało mi się iść przez cały Londyn tylko po to, żeby dość do głupiej szkoły. Podziękowałam chłopakowi za podwózkę  wyszłam z samochodu żegnając się z nim. Ruszyłam w stronę szkoły, ale niestety stała pod nią osoba, którą się w sumie spodziewałam, ale miałam nadzieję, że nie przyjdzie. Zatrzymałam się szukając gdzieś jakiejś kryjówki, ale nie wyszło mi to zbytnio, bo już mnie zauważył.
- Veronica! - jego głośny krzyk słyszał chyba każdy na placu, więc ci którzy jeszcze wcześniej go nie zauważyli to teraz na pewno na niego patrząc. W sumie to też na mnie. Oprócz dziewczyn, które śliniły się na jego widok. Miałam ochotę je wszystkie po zabijać. To mój chłopak! Stop. Przecież on i tak mnie zdradził. Już dawno nie powinien być moim chłopakiem, ale w sumie to jeszcze z nim nie zerwałam, więc tak jakby jeszcze jesteśmy razem.
Spojrzałam na idącego w moją stronę chłopaka i szybko ruszyłam w stronę budynku zwanym szkołą. Miałam nadzieję, że tym samym ominę rozmowę z nim. Nie miałam na nią najmniejszej ochoty. Zranił mnie, wykorzystał (na moje szczęście nie tak jak chciał), oszukał mnie. Mam żal do siebie, że mu wierzyłam. Wierzyłam w każde jego słowo, a on się mną po prostu bawił. Czemu ten świat jest taki niesprawiedliwy?! W sumie nie świat. Świat nie jest zły... tylko ludzie żyjący na nim są podli.
- Veronica! - krzyknął Harry i przytulił mnie do swojego torsu. Przez chwilę straciłam głowę i zatopiłam się w jego ramionach, wdychając jego zapach. Miał naprawdę świetne perfumy. To trzeba mu przyznać. Na szczęście po chwili zorientowałam się co właśnie się dzieję i szybko go od siebie odepchnęłam. Miałam łzy w oczach i było mi smutno, ale to tylko i wyłącznie przez niego.
- Zostaw mnie, Harry. Dość już mam namieszane w życiu, a ty jeszcze robisz takie coś. Nie chcę cię znać! Zostaw mnie w spokoju. Nie pisz, nie dzwoń, nie przychodź. - powiedziałam łamiącym się głosem, jednocześnie krztusząc się własnymi łzami. Na twarzy chłopaka jedyne co widziałam to zdezorientowanie i trochę niepewności. Otarłam łzy i ruszyłam szybko w stronę toalety szkolnej. Wszyscy się na nas patrzyli... a właściwie to na mnie, bo przecież jak to mogłam uwierzyć, że wielki HARRY STYLES zechce ze mną być. Przyspieszyłam kroku i zamknęłam się w toalecie. Zsunęłam się po ściance i zaczęłam płakać. Czemu? Myślałam, że spotkanie go nie będzie taki trudne. Mam ochotę się do niego przytulić, ale to wszystko przez niego. Po chwili usłyszałam głośny trzask drzwiami i już wiedziałam, że to Harry. Oddech uwiązł mi w gardle.
- Veronica, gdzie jesteś? - usłyszałam jego ochrypnięty głos. Nie wiedziałam w sumie co teraz czuł. Z jednej strony słyszałem, że jest zdenerwowany, ale z drugiej też bał się i mówił to z troską. - Veronica, wiem, że tu jesteś. Proszę powiedz mi co się stało. Ja naprawdę nie wiem o co ci chodzi, więc proszę cię wyjdź z kabiny i mi wytłumacz, bo ja naprawdę tego wszystkiego nie rozumiem. Jeśli zrobiłem coś nie tak to mi powiedz, a się poprawię. Zrozum, ja cię kocham. Nie wytrzymam bez ciebie. - prychnęłam. Kocha mnie? To czemu mnie kurwa zdradza?! Nie wierzę w jego ani jedno słowo. W moich oczach jest teraz tylko oszustem, któremu zależy tylko na jednym. - Veronica. Odezwij się, proszę. - znów usłyszałam jego ochrypnięty głos. Zaśmiałam się co było moim błędem, bo zorientował się gdzie jestem. Co mam teraz zrobić. Nie chcę go już więcej widzieć. - Otwórz drzwi. Wiem, że tam jesteś. Słyszę cię. - westchnęłam. Szybko otarłam łzy i wyszłam z kabiny. Harry analizował uważnie moją twarz. - Veronica... - szepnął i chciał do mnie podejść, ale się cofnęłam, więc zatrzymał się.

- Nie podchodź do mnie. Zostaw mnie w spokoju. Myślałam, że mnie kochasz, ale najwidoczniej to wszystko było tylko głupią zabawą. Wyjdź stąd i nie zbliżaj się do mnie więcej. - powiedziałam szybko. Otarłam swoje łzy i weszłam na korytarz szkolny. Harry już na szczęście nie szedł za mną.

czytasz=komentarz

Każdy kom,entarz to dodatkowa motywacja :D

Przepraszam, że długo nie dodawałam, ale byłam na zielonej szkole i nie miałam czasu :/

Rozdział 50

Zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu i to był mój błąd. To zobaczyłam... Mogłam tu nie przychodzić. Może wtedy byłabym teraz w pokoju pod ciepłą kołdrą, z słuchawkami w uszach i książką w rękach, a teraz? Siedzę na jakimś głupim stołku przy barze w jakiejś starej ruderze, płacząc. Szybko wstałam z krzesła i uciekłam stamtąd. Nie chciałam tam zostać ani chwili dłużej. Nie chciałam na to wszystko patrzeć. Mimo, że wiem jaki był wcześniej, myślałam, że mnie kocha i nie zrobi tego, a on tak po prostu całował się z jakimś tlenionym plastikiem. Jak on w ogóle mógł? Pewnie dlatego mi nie powiedział, gdzie idzie tylko skłamał o tym meczu. Pewni chciał ukryć to, że mnie zdradza z innymi dziewczynami. Okey. Może nie chciałam jeszcze z nim uprawiać seksu, ale to nie powód, żeby mnie zdradzać! Czuję się jakby wbił mi sztylet w serce, które aktualnie jest milionem małych kawałków. Dalej do mnie nie dochodzi. Przez ten cały czas mnie oszukiwał, a ja tego nie zauważyłam. Jak ja byłam głupia. Szybko ruszyłam do domu Stylesa. Nie mam zamiaru tam mieszkać, ale też nie uda mi się spakować wszystkich ubrań teraz, więc wezmę tylko te najpotrzebniejsze. Wbiegłam do domu. Szybko się spakowałam i wyszłam z domu. Zadzwoniłam do Caroline, ale nie odbierała. Pewnie jest gdzie w klubie mimo tego, że jest poniedziałek. Postanowiłam zadzwonić jeszcze do Nialla. Może mnie przenocuje chociaż tą jedną noc.

- Halo? - usłyszałam głos blondyna. Nie był on teraz za przyjazny, ale zawsze ma taki jak ktoś do niego dzwoni.

- Niall, mogę u ciebie przenocować? - zapytałam próbując opanować swój głos, ale nie zbyt mi to wychodziło. 

- Veronica? Co się stało? Gdzie jesteś przyjadę po ciebie. - mówił zmartwiony i spanikowany.

- Pod domem Harry'ego. - powiedziałam, a chłopak się rozłączył. Podejrzewam, że właśnie bierze kluczyki i wsiada do samochodu. Usiadłam na krawężniku i czekałam na Nialla. 

***

- Czemu nie chcesz mi powiedzieć co się stało?! - krzyknął przez co podskoczyłam. W tym momencie byłam bardzo przewrażliwiona na tym punkcie. Jak widać on też czasem nie kontroluje swojego gniewu. - Przepraszam. - powiedział cicho i podszedł do mnie. Spuściłam głowę.
- To jest... Przepraszam, ale nie mogę ci powiedzieć, nie teraz. Może jutro, ale dzisiaj nie... nie dam rady. - powiedziałam swoim cichym głosem, jeszcze jąkając się. Słyszałam westchnięcie chłopaka. Jest już 23, a mi się nie chce nawet iść spać, a muszę iść jutro do szkoły. Po prostu wymarzony wieczór.

- Może idź się już połóż. - powiedział spokojnym głosem. Kiwnęłam lekko głową. Niall zaprowadził mnie do jednej z wolnych sypialni. Podziękowałam mu i położyłam się na łóżku, wcześniej nastawiając budzik. Jutro na lekcjach będę nieprzytomna, ale nie mogę opuścić lekcji. Przez to całe porwanie za dużo ominęłam już lekcji i nie mam zamiaru opuszczać kolejnych tylko przez to, że Harry postanowił mnie zdradzić.  Muszę być silna, ale to dopiero jutro, bo znów zaczęłam płakać. Czemu on mi to zrobił? 

Usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Spojrzałam na ekran. Nie chciałam z nikim rozmawiać, a tym bardziej z Harrym. Telefon dzwonił jeszcze kilka razy, więc postanowiłam, że wyłączenie telefon. Muszę przyznać, że boję się tej rozmowy. Z jednej strony będę musiała z nim pogadać,  ale z drugiej strach przejmuje nade mną kontrolę i chcę być jak najdalej od niego. 

OCZAMI HARRY'EGO 

Kiedy wróciłem do domu, okazał się on pusty. Zacząłem panikować. Gdzie ona jest? Ktoś ją porwał? A może po prostu panikuję i wyszła do sklepu? Nie no, do sklepu o tej porze?!  Nie możliwe. Chodziłem w kółko i myślałem gdzie ona może być. Przecież mogę zadzwonić! Szybko wybrałem do niej numer. Pierwszy sygnał...drugi. Rozłączyła się. Co? Czemu się rozłączyła. Zadzwoniłem jeszcze kilka razy, ale po którymś razie wyłączyła telefon. Teraz bałem się i denerwowałem. Gdzie ona do jasnej cholery jest?! Przecież nie mogła tak o wyjść z domu. Albo miała jakąś ważną sprawę do załatwienia, albo ktoś był w domu. Ale przecież ona wie, żeby nikomu nie otwierać drzwi, a oznak włamania nie ma. Czyli musiała wyjść, ale czemu ode mnie nie odbiera? Jeszcze przed wyjściem było wszystko okey, a teraz zniknęła tak bez śladu. Postanowiłem zadzwonić do Caroline. Może ona coś wie.

- Halo?! - usłyszałem jej wkurzony głos.
- Może grzeczniej. - warknąłem. Nienawidzę kiedy ktoś się do mnie tak odzywa.
- Czego chcesz? - zapytałam już "grzeczniej".
- Jest koło ciebie Veronica? Zniknęła, a nie odbiera ode mnie telefonów. - powiedziałem siadając na kanapie.
- A skąd ja mam wiedzieć?! Nie jestem wróżką. - powiedziała sucho.
- Kurwa, Caroline! Tylko zapytałem. - powiedziałem i się rozłączyłem. Nie wiem nawet do kogo mógłbym zadzwonić. W sumie Veronica się tak nie przyjaźni z żadnym z moich przyjaciółmi, a jeśli chodzi o jej przyjaciół to... Nie wiem czy w sumie ma w ogóle tych przyjaciół, bo jej byli przyjaciele ją zdradzili, więc... Może znajdę ją jutro pod szkołą? Mam taką nadzieję. Nie chcę, żeby coś jej się stało. Nie chcę, żeby cierpiała. Boję się, że coś się stało... że znowu ją straciłem. Jeszcze jakiś czas temu myślałem, że nigdy się nie zakocham, a jak się zakochuję, to wszyscy nagle chcą ją porwać albo co gorsza zabić, bo przecież trzeba wygrać z wielkim HARRYM STYLESEM. Nigdy nie daję za wygraną, ale teraz żałuję, bo przez to Veronica jest w wiecznym niebezpieczeństwie. Oczywiście gdyby była jedną z tych dziewczyn, z którymi się spotykałem  cieszyłaby się z takich plusów jak wchodzenie do klubów bez kolejki i w ogóle, ale ona jest inna. Jest delikatna, uczuciowa, urocza i taka niewinna. Oczywiście potrafi być wredna, stanowcza i przy tym seksowna, ale nie to mnie tak naprawdę przyciągnęło do niej na początku. Mimo, że na pierwszych spotkaniach była nieugięta, próbowała udawać odważną, to widziałem w jej oczach strach, tą niewinność i tajemnicę, którą musiałem wtedy poznać. Nie chciałem odpuścić póki jej nie poznam. Z każdym naszym spotkaniem chciałem ją coraz bardziej poznać, chciałem widzieć jej uśmiech na twarzy, chciałem ją przytulać, pocieszać, chciałem ją chronić. A teraz jest moim słabym punktem i przez to jest w niebezpieczeństwie. Mogłem ją zostawić kiedy była okazja. Byłaby teraz bezpieczniejsza niż teraz. Czemu ja zawsze muszę być takim egoistą?!

OCZAMI CAROLINE

Telefon od Harry'ego trochę mnie zaniepokoił. No, bo jak to zniknęła? Przecież ona nie wychodzi o tej porze z domu. Chyba, że coś ją skłoniło do tego albo ktoś ją do tego zmusił. Szybko wyjęłam telefon z kieszeni i zadzwoniłam do niej. Miałam nadzieję, że odbierze i powie mi co się dzieje, ale miała wyłączony telefon. Świetnie. A co jeśli jej się coś stało? Zadzwoniłam do Louisa. Może on coś wie. 

- Cześć, Caroline. - usłyszałam głos Lou. Byłam wręcz pewna, że się uśmiecha.

- Cześć. - zrobiłam krótką pauzę. - Wiesz może gdzie jest Veronica. Zniknęła. - powiedziałam z nadzieją w głosie.

- Zniknęła? Nie wiem gdzie może być. Może zadzwoń do Nialla. Jeśli nikt jej nie porwał to może on będzie coś wiedział. - Czemu ja wcześniej na to nie wpadłam? Bo chciałaś usłyszeć głos Louisa. Głupia podświadomość.

- Dzięki. Zadzwonię do niego. - powiedziałam i się rozłączyłam. Wybrałam numer do Nialla. Pierwszy sygnał...drugi.

- Czego? - usłyszałam jego oschły głos.

- Niall? Veronica zniknęła. - chciałam kontynuować, ale mi przerwał.

- Nie zniknęła. Jest u mnie. Jak po nią przyjechałem cały czas płakała, ale nie chce mi powiedzieć czemu. - odetchnąłem z ulgą. Czyli nic jej nie jest. To znaczy... Chyba nic, bo jak płaczę to musiało się coś stać. - Masz nic nie mówić Stylesowi. Podejrzewam,  że to przez niego jest w takim stanie, ale dowiem się tego dopiero jutro.  Na wszelki wypadek mu nie mów, że wiesz gdzie jest. - kiwnęłam głową, ale zorientowałam się, że tego nie widzi

- Nic mu nie powiem. - powiedziałam cicho. - Zadzwoń jak się czegoś dowiesz. - od razu kiedy usłyszałam potwierdzenie, rozłączyłam się i usiadłam na kanapie u siebie w salonie. Przynajmniej wiem, że jest już bezpieczna.

czytasz=komentarz

Każdy komentarz to dodatkowa motywacja :D

Postanowiłam napisać go trochę szybciej i jest! Mam nadzieję, że się podoba :)

Rozdział 49

- Pieprzyć to ja mogę ciebie. - szepnął mi do ucha "uwodzicielskim" głosem. Jack. Moje serce gwałtownie przyspieszyło, a oddech stał się płytki. Jack był znany z tego, że jest zdolny do wszystkiego. Nie chcę sprawdzać tej teorii, ale jeśli się od niego nie uwolnię będę miała okazję przekonać się o jego charakterze. A nie chcę. Poczułam jego usta na mojej szyi. Wstrzymałam oddech, a do moich oczu zaczęły zbierać się łzy.
- Zostaw mnie. - warknęłam i wyrwałam się z uścisku. Znów mnie złapał za rękę.
- Nie bądź taka. Dałaś Stylesowi, a mi nie dasz? - zapytał z chytrym uśmieszkiem na twarzy.

- Powiedziałam zostaw mnie. - powiedziałam głośniej niż zamierzałam. Chłopak się zaśmiał. Był w moim wieku, a był taki głupi. Nie minęła sekunda, a poczułam mocne szarpnięcie do tyłu. Nie upadłam, ale byłam bliska temu. Kiedy złapałam równowagę spojrzałam na sytuacje przede mną. Harry. Jack dostał już 2 ciosy, a Harry nie dostał żadnego. Co tu się dziwić. Jest numer jeden jeśli chodzi o to miasto i okolice. - HARRY! Zostaw go. - krzyknęłam na tyle ile mi gardło pozwalało. Spojrzał na mnie i odsunął od Jacka. Spojrzał na mnie zmartwionym, stroskanym i jednocześnie gniewnym spojrzeniem. Wiem, że się zdenerwował przez Jacka. - Proszę... - zaczęłam prawie bez głośnie. - Możemy już wrócić do domu? - zapytałam cicho. Czułam na sobie przenikliwy wzrok Harry'ego. Kiwnął lekko głową i objął mnie ramieniem idąc do samochodu. Nie wiem czemu miałam wrażenie, że jest na mnie zły. Niby nie ma na co, ale jednak coś jest nie tak.
- Zrobił ci coś? - zapytał kiedy wsiedliśmy do samochodu, a Harrold ruszył z szkolnego parkingu.
- Nie. - westchnęłam. Na szczęście Harry postanowił wejść do szkoły, bo nie wiem jak by się to skończyło. Słyszałam różne pogłoski o Jacku, więc nie zdziwiłabym się gdyby coś mi zrobił. Słyszałam również, że spał z większością dziewczyn w tej szkole. Nie chcę być jedną z nich.

***

Przez całą jazdę do domu Harry się nie odzywał i chodził cały czas zdenerwowany, a jak pytałam o co chodzi, zaczynał się jąkać i nie wiedział co powiedzieć. Coś go gryzie, ale nie wiem co i muszę się dowiedzieć. Może to wyjść źle w mojej sytuacji, ale jestem ciekawska i zawsze muszę znać odpowiedź na moje pytanie jak najszybciej.
Pukanie do drzwi. Pewnie Louis przyszedł po Harry'ego. Wstałam i poszłam otworzyć drzwi. Harry pewnie nie słyszy, bo siedzi w pokoju i szuka kluczyków do samochodów. Chłopak przywitał mnie szerokim uśmiechem.
- Cześć. Wejdź. Harry jeszcze siedzi na górze, więc zapraszam w jego skromne, bądź nie, progi. - powiedziałam i oboje się zaśmialiśmy. Lou wszedł do salonu i usiadł na kanapie. - O której zamierzacie mi go zwrócić? - zapytałam po chwili.

- Walka kończy się o 22, więc myślę, że o 23 będziesz go miała przy sobie. - Ha! Wiedziałam, że coś przede mną ukrywa. Nie powiem, ale zabolało mnie to trochę, że mi nie powiedział. Przecież wiem, że to jego praca.
- Walka? - zapytałam udając zdziwioną.
- Tak. Harry ci nie mówił? - był lekko zszokowany. Musiałam coś wymyślić, bo powiedziałby mu, ze ja wiem. Przecież to BFF.
- A tak. Zapomniałam. Wspominał mi, ale zapomniałam. - powiedziałam szybko. Do pokoju wszedł Harry. Był przerażony, że jest w salonie razem ze mną jego przyjaciel. No, bo przecież mógł coś przypadkiem powiedzieć. I dobrze myśli. Louis wstał i zaczął kierować się w stronę wyjścia. Podeszłam do Harry'ego z uśmiechem na twarzy. Nie mógł się domyślać, że coś wiem. - Miłego meczu. - powiedziałam cmokając go w policzek na pożegnanie. Na jego twarzy pojawiła się ulga. Wyszedł z domu, a ja szybko przebrałam się w jakieś normalne ciuchy, pomalowałam się mocniej i wyszłam z domu. Mój plan - pójdę tam i podejdę do niego jak gdyby nigdy nic. Jestem ciekawa jego miny. Pewnie jest tam gdzie zawsze ma walki, więc tam też się skierowałam. Włożyłam słuchawki do uszu i szłam w rytm muzyki, podśpiewując cicho słowa piosenek. Droga muszę przyznać, że mi się dłużyła nie miłosiernie. Chciałam jak najszybciej tam się dostać. Już z daleka było widać tłum ludzi stojących przed wejściem. Uda mi się w ogóle wejść? Pewnie wezmą mnie za jakąś przybłędę i wywalą mnie na zbity pysk. No może nie zbity, bo jestem dziewczyną... Chyba, że są takimi palantami, że są wstanie bez powodu uderzyć kobietę. Podeszłam do wejścia, przed którym stał wielki ochroniarz. Wszyscy pchali się do przodu przez co wylądowałam na ochroniarzu. Popchnął mnie przez co prawie upadłam. Spojrzałam na mnie, a na jego twarzy pojawił się strach. O co chodzi? 

- Przepraszam panienkę. Najmocniej przepraszam. Nie wiedziałem, że to pani. Proszę nie mówić panu Stylesowi. - mówił przerażonym i błagalnym głosem. A czyli to o to chodzi?  Czekaj. Skąd on wie, że jestem dziewczyną Harry'ego?

- Nic nie powiem. Mogę wejść? - zapytałam z nadzieją w głosie.

- Śmiało proszę wchodzić. Zapraszam. Pan Styles za pół godziny będzie walczył. - powiedział, a wszyscy, którzy próbowali wejść zaczęli głośno krzyczeć. Zignorowałam ich i weszłam do środka. Zaczęłam szukać Harry'ego po całym pomieszczeniu. Nie znalazłam go. Pewnie jest w szatni. Usiadłam jakieś 10 metrów od ringu i zaczęłam się rozglądać. Niestety to był mój błąd...

czytasz=komentarz

Każdy komentarz to dodatkowa motywacja :D

Przepraszam, że trochę się spóźniłam z rozdziałem, ale pojechałam nad jezioro gdzie nie było zasięgu, więc nie mogłam nawet dodać z telefonu.